Στο παλιό σχολείο, η γραμματική μελέτη των λατινικών και ελληνικών γλωσσών, σε συνδυασμό με τη μελέτη της αντίστοιχης πολιτικής λογοτεχνίας και διηγημάτων, αποτελούσε εκπαιδευτική αρχή καθώς το ανθρωπιστικό ιδεώδες, που προσωποποιείται στην Αθήνα και τη Ρώμη, διαδόθηκε σε όλη την κοινωνία, αποτελούσε βασικό στοιχείο της ζωής και πολιτισμός εθνικός. Ακόμα και ο μηχανισμός της γραμματικής μελέτης ξεκίνησε από πολιτιστική άποψη. Οι ατομικές έννοιες δεν διδάχτηκαν για άμεσο, πρακτικό-επαγγελματικό σκοπό: φαινόταν αδιάφορη, γιατί ενδιαφέρον ήταν η εσωτερική ανάπτυξη της προσωπικότητας, η διαμόρφωση του χαρακτήρα μέσω της απορρόφησης και της αφομοίωσης ολόκληρου του πολιτιστικού παρελθόντος του σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού. Δεν μάθατε λατινικά και ελληνικά να τα μιλάτε, να είστε σερβιτόροι, διερμηνείς, εμπορικοί ανταποκριτές. Μάθαιναν να γνωρίζουν άμεσα τον πολιτισμό | των δύο λαών, απαραίτητο τεκμήριο του σύγχρονου πολιτισμού, δηλαδή για τους ίδιους και γνωρίζοντας τον εαυτό τους συνειδητά. Antonio Gramsci, «Σημειωματάρια Φυλακών»