Στις 20 Σεπτεμβρίου 1979 γράφτηκε ιστορία αλλά κανείς δεν την ήξερε ακόμα. Είμαστε στο Θέατρο Παλλάδιο της Νέας Υόρκης, οι The Clash παίζουν επί σκηνής. Το τελευταίο κομμάτι στο chart είναι το "White Riot" και το συγκρότημα το εκτελεί με φωτιά και ενέργεια που θα έκανε ακόμα και μια ομάδα Θιβετιανών μοναχών να μείνει έκπληκτη. Στο τέλος του τραγουδιού, ωστόσο, η αντίδραση του κόσμου, τουλάχιστον σύμφωνα με την οπτική γωνία του μπασίστα Paul Simonon, είναι αρκετά ψυχρή και αδιάπειστη. Αυτό κάνει το αίμα του να βράζει και σε μια στιγμή θυμού αρπάζει το μπάσο του από τη λαβή και το χτυπά βίαια στο έδαφος, διαλύοντάς το. Η σκηνή εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια της Pennie Smith, φωτογράφου sequel των Clash, που καταφέρνει να απαθανατίσει τη στιγμή σε ένα πλάνο που θα γίνει θρυλικό. Λίγους μήνες αργότερα, εναντίον της ίδιας της Pennie που έκρινε την εικόνα πολύ θολή, η φωτογραφία επιλέχθηκε από τον Joe Strummer και τον γραφίστα Ray Lowry για να γίνει το εξώφυλλο του 3ου στούντιο άλμπουμ του συγκροτήματος, «London Calling», μεταξύ των πιο διάσημων και αναγνωρίσιμων στην ιστορία της μουσικής. Το 2002 η λήψη της Pennie Smith ονομάστηκε "Η καλύτερη ροκ εν ρολ φωτογραφία όλων των εποχών" από το περιοδικό 'Q' επειδή ήταν σε θέση να "αποτυπώσει την απόλυτη ουσία του rock n roll - την ολική απώλεια του ελέγχου". #TheClash #LondonCalling #RocknRollHistory #RNRWND #clashtome #penniesmith