Δημήτρης Λέντζος #ποιητής ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΙΙ Γιε μου που ήσουν κι άργησες κι ασπρίσαν τα μαλλιά σου π΄ όλοι μεθούσαν άπιωτοι από την ομορφιά σου μανούλα μου κουβάλαγα ασβέστη στο γιοφύρι σαράντα χρόνια μοναχός στο κρύο στο λιοπύρι κι εκείνο γκρεμιζότανε συθέμελα το βράδυ κι έτσι ποτέ δεν πέρασα το μαύρο το σκοτάδι για να σου φέρω τον ταφτά που μου΄χεις παραγγείλει να ράψεις το φουστάνι σου τις νύχτες με καντήλι που ήσουν γιε μου κι άσπρισες κι έγινες σαν το χιόνι κι εγώ που σε περίμενα σαράντα χρόνια μόνη ήμουν στο μύλο κι άλεθα και γέμισα μ΄ αλεύρια μανούλα μου ξεχάστηκα σαράντα καλοκαίρια κι αγάπησα τη μυλωνού του μυλωνά τη χήρα και δίχως σου μανούλα μου γυναίκα μου την πήρα και πίσω δεν σου έφερα αλεύρι να ζυμώσεις χριστόψωμο και πρόσφορο στον γάμο μου να δώσεις.