Τη νυχτα της 14ης Ιουνιου (ή μηπως Μαϊου;) ενα επιβατηγο πλοιο ταξιδευει προς το Μπουενος Αιρες. Στην σταση στο Ροσαριο της Αργεντινης ομως ενα ζευγαρι δεν θα συνεχισει το ταξιδι. Σε καποιο νοσοκομειο στις οχθες του ποταμου Παρανα γεννιεται ενας μικρο αγορι. Η Σελια δε λα Σερνα δε Γκεβαρα και ο Ερνεστο Γκεβαρα Λιντς κρατανε στην αγκαλια τους τον πρωτοτοκο γιο τους. Τον Ερνεστο Γκεβαρα δε λα Σερνα. Η συγχυση γυρω απο την πραγματικη ημερομηνια γεννησεως προκυπτει απο το γεγονος οτι η Σελια εκμηστηρευτηκε πολλα χρονια αργοτερα σε μια φιλη της οτι ο γιος της ειχε γεννηθει στις 14 Μαϊου αλλα επειδη ηταν ηδη τριων μηνων εγκυος οταν παντρευτηκε, χρειαστηκε να πει ενα μικρο ψεμα για την γεννηση του γιου της για να μην αποκαλυφθει το σκανδαλο Ο Ερνεστο αναγκαζεται απο πολυ μικρος να σκληραγωγησει τον εαυτο του καθως οταν ηταν μολις 2 ετων, σε μια βολτα για μπανιο με την μητερα του θα προσβληθει απο πνευμονια η οποια θα του “κληροδοτησει” ενα χρονιο ασθμα που θα τον συντροφευει μεχρι το τελος της ζωης του. Η οικογενεια ζει τα πρωτα χρονια στην επαρχια Μισιονες μεχρι και το 1945 οποτε και μετακομιζει στο Μπουενος Αιρες. Εκει ο 17 χρονος τοτε Ερνεστο μπαινει στην Ιατρικη Σχολη και αρχιζει να εργαζεται για να καλυπτει τα εξοδα του. Το 1951 και λιγο πριν ακομα αποφοιτησει απο την Ιατρικη, οργανωνει μαζι με τον αδελφικο φιλο του Αλμπερτο Γραναδο ενα ταξιδι σε ολη την Λατινικη Αμερικη με σκοπο να ανακαλυψουν την πλουσια ηπειρο τους. Τους συντροφευει η αγαπημενη μηχανη του Αλμπερτο, Ποδεροσα ΙΙ, η οποια θα αφησει την “τελευταια της πνοη” σε αυτο το μεγαλο ταξιδι των δυο φιλων. Ενα ταξιδι που θα επηρεασει τον Ερνεστο περισσοτερο απ' οσο κι ο ιδιος φανταζοταν, τοσο ωστε μετα την επιστροφη του θα γραψει στο ημερολογιο του: “ ...δεν ειμαι πια εγω. Τουτη η ασκοπη περιπλανηση στην “Μεγαλη Αμερικη μας” με αλλαξε περισσοτερο απ 'οσο πιστευα...”. Μια απο τις πιο ομορφες στιγμες αυτου του ταξιδιου ειναι η σταση στο λεπροκομειο του Σαν Παμπλο. Εκει οι δυο φιλοι θα ερθουν σε επαφη με τους λεπρους σε βαθμο που κανεις δεν ειχε διανοηθει μεχρι τοτε. Θα παιξουν μαζι τους, θα φανε μαζι τους, θα κοιμηθουν μαζι τους, και φυσικα χωρις να φορανε τα γαντια και τις μασκες προστασιας που φορουσαν ολοι οι υπολοιποι γιατροι του λεπροκομειου. Την ημερα του αποχαιρετισμου, οι φιλοι τους θα τους φτιαξουν μια σχεδία ονοματι “Μαμπο-Τανγκο” που θα τους οδηγησει μεσα απο τον Αμαζονιο στην Κολομβια και την Βενεζουελα. Τον Αυγουστο του 1952 επιστρεφει στο Μπουενος Αιρες για να τελειωσει τις σπουδες του, κατι το οποιο γινεται τελικα στις 12 Ιουνιου 1953 οποτε και παιρνει το πτυχιο του. Αμεσως ο Ερνεστο ξεκιναει ενα καινουριο ταξιδι, μονος του αυτη τη φορα, ενα ταξιδι που θα τον κρατησει μακρια απο τα αγαπημενα του προσωπα για παρα πολλα χρονια καθως θα σημανει την αρχη μιας ζωης ενος “τυχοδιωκτη...απο εκεινους που προβαλλουν τα στηθη τους για να αποδειξουν τις αληθειες τους.” οπως θα γραψει καποτε στους γονεις του... ..... Διαβάστε εδώ....http://par-i-saktos.blogspot.com/2006_07_02_archive.html?fbclid=IwAR37xQz4povjRn0BFcva643t_2pvfQJVwi9wAxPCU2vFdoMXSV-ksX562lw Φυσάει αδιαφορία, κοινωνικοπολιτικά θέματα