Του Ρούντι Ρινάλντι Για τις ευρωεκλογές Ανακοίνωση Η Ευρωπαϊκή Ένωση, παρά τις ιδρυτικές της διακηρύξεις για ειρήνη, σύγκλιση οικονομιών και κοινωνιών, δημοκρατία, βρίσκεται σήμερα σε γενικευμένη κρίση, χωρίς κανένα όραμα, βαλτωμένη μπροστά σε αξεπέραστα αδιέξοδα. Μπλεγμένη ενεργά ανάμεσα σε δύο πολεμικά μέτωπα (Ουκρανία και Μέση Ανατολή), πιο ταυτισμένη με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ από ποτέ, η Ε.Ε. επιλέγει στρατηγικά το φουλάρισμα της πολεμικής οικονομίας, με κορυφαία στελέχη της να κάνουν λόγο για «άφιξη μιας νέας πολεμικής εποχής» και «προετοιμασία για έναν πόλεμο μεγάλης κλίμακας». Μπροστά τα μάτια μας, συντελείται η «αυτοκτονία της Ευρώπης» με την υιοθέτηση πολιτικών που δυσχεραίνουν τη θέση της σε μια σειρά τομείς (ενέργεια, ασφάλεια, παραγωγή) κάτι που εξηγεί την ογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια και τον «ευρωσκεπτικισμό». Στο επίπεδο της κοινωνικής και οικονομικής πραγματικότητας, η Ε.Ε. οργανώνει τη μεταφορά πόρων προς τις ελίτ και την περεταίρω εξουθένωση των πιο αδύναμων πολιτών και χωρών. Σε αυτό το πλαίσιο, επιταχύνει μια σειρά αναδιαρθρώσεων μέσα από την «πράσινη μετάβαση» και τον «ψηφιακό μετασχηματισμό» με κατάργηση του δημόσιου χώρου και πολυεπίπεδο έλεγχο των πληθυσμών. Ανατινάζοντας παράλληλα το τοπίο στους τομείς της εργασίας, της αγροτικής παραγωγής, της Υγείας και της Παιδείας, προς όφελος των ισχυρών πολυεθνικών ομίλων. Την ίδια στιγμή, πρωτόγνωρες καταστάσεις, όπως για παράδειγμα η πλήρης απαγόρευση των διαδηλώσεων για την Παλαιστίνη στη Γαλλία, η διάλυση πολιτικών εκδηλώσεων και η απαγόρευση σε πολιτικά πρόσωπα να έχουν δημόσιο λόγο στη Γερμανία, δείχνουν ότι το οπλοστάσιο της πολιτικής που επιλέχθηκε από τις ελίτ για την αντιμετώπιση της πανδημίας, αλλά και αυτό της ψυχροπολεμικής αντιμετώπισης κάθε υπόνοιας «ρωσικής επιρροής», ήρθε για να μείνει, κάνοντας μόνιμες τις καταστάσεις «έκτακτης ανάγκης» και τη μεταδημοκρατία. Οι «προοδευτικές δυνάμεις» κρούουν τον κώδωνα του ακροδεξιού κινδύνου, αλλά σκοπός τους είναι να αποκρύψουν ότι η φασιστικοποίηση έρχεται ολοταχώς μέσα από τις κυρίαρχες «ακροκεντρώες» πολιτικές. Η Ευρώπη και οι κοινωνίες της στο χακί, τα εξοπλιστικά προγράμματα στο φουλ, η κατάργηση της δημοκρατίας και ο ψηφιακός έλεγχος στο τιμόνι, με γενικευμένη λιτότητα και «0% και κάτι» ανάπτυξη: Αυτό είναι το γενικό πλαίσιο στο οποίο θα διεξαχθούν οι ευρωεκλογές. Εκλογές για το μοναδικό ίσως στον κόσμο «κοινοβούλιο» που δεν έχει καμιά σχεδόν αρμοδιότητα, καμιά δυνατότητα νομοθέτησης, αλλά αποτελεί «δημοκρατικό φερετζέ» ενός απόλυτα συγκεντρωτικού, γραφειοκρατικού και αντιδημοκρατικού μηχανισμού. *** Στην Ελλάδα, η όποια δημόσια συζήτηση διεξάγεται για τις ευρωεκλογές, είναι ενδεικτική για την ποιότητα και τις προτεραιότητες του πολιτικού συστήματος. Καμιά ουσιαστική αντιπαράθεση για την πορεία της χώρας και τη θέση της στην Ευρώπη και τον κόσμο. Καμιά αμφισβήτηση των βασικών πυλώνων της εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής. Τα «μεγάλα» κόμματα επιδίδονται σε μικροκομματικούς και πολιτικάντικους καβγάδες, αλλά συγκλίνουν σε όλα τα βασικά θέματα, και αποδέχονται όλους τους κανόνες του παιχνιδιού όπως τους θέτει η τραπεζοκρατία και η «ιερά συμμαχία» του ΝΑΤΟ. Μαζί επιτίθενται στον «λαϊκισμό», αποδέχονται όλη την ατζέντα της παγκοσμιοποίησης, απεμπολούν κάθε προοπτική για εθνική κυριαρχία, ετοιμάζονται για «Πρέσπες» και στο Αιγαίο. Η κυβέρνηση της Ν.Δ., συσπειρωμένη γύρω από την αδηφάγα παρέα του Μαξίμου, επιδιώκει να ελέγξει τα πάντα και συνεχίζει τη φάμπρικα με τη συγκέντρωση και το μοίρασμα «δουλειών» σε διάφορα συμφέροντα, παζαρεύοντας με τους εγχώριους ολιγάρχες. Εφαρμόζει απαρέγκλιτα την καταστροφική πολιτική της ασφυκτικής εξάρτησης από τα δυτικά κέντρα, ακυρώνοντας κάθε δυνατότητα να σταθεί η χώρα στα πόδια της μέσα σε δύσκολες συνθήκες. Δεν απειλείται όμως από καμιά «αντιπολίτευση», αλλά μόνο από τους ίδιους τους πολίτες, όπως έδειξε, και συνεχίζει να δείχνει, ο αγώνας για δικαιοσύνη για τα Τέμπη. Έτσι, οι ευρωεκλογές έχουν μετατραπεί σε ένα «επίσημο γκάλοπ» για το τι ποσοστό θα πάρουν τα κόμματα, ποιος θα είναι δεύτερος, τρίτος ή τέταρτος, ή αν ένα μικρότερο κόμμα θα στείλει κάποιον ευρωβουλευτή στη νέα ελληνική αντιπροσωπεία, αφού η απερχόμενη «dreamteam» (Καϊλή, Ασημακοπούλου, Ζαγοράκης, Παπαδημούλης, Γεωργούλης, Λαγός, και τόσοι άλλοι) πραγματικά μεγαλούργησε… Η όποια Αριστερά, στις διάφορες αποχρώσεις της, ακόμα κι αν εξαιρέσουμε τον πλήρως αμερικανοποιημένο ΣΥΡΙΖΑ, είτε αποτελείται από τα δικά του θραύσματα που αναπολούν την «αριστερή διακυβέρνηση» όπως τη γνωρίσαμε, είτε δεν αρθρώνει έναν πειστικό λόγο και επί της ουσίας δεν ασκεί πολιτική αλλά επαναλαμβάνει χιλιοειπωμένα συνθήματα παντός καιρού και επενδύει αποκλειστικά στην κομματική ενδυνάμωση. *** Κι όμως υπάρχουν τεράστια θέματα στα οποία θα μπορούσε να ασκηθεί μια διαφορετική πολιτική, με σύγχρονους όρους. Και μάλιστα σε μια εποχή μεγάλων προκλήσεων για την ανθρωπότητα (όπως δείχνουν τόσο το μεγάλο αίσχος της εποχής μας, η συνεχιζόμενη γενοκτονία και εθνοκάθαρση στην Παλαιστίνη, όσο και ο κίνδυνος πυρηνικού ολέθρου που είναι παρών περισσότερο από ποτέ), αλλά και για τη δική μας χώρα και τον λαό, που αντιμετωπίζουν ένα προφανές πρόβλημα για το αν και πόση Ελλάδα θα υπάρξει τα επόμενα χρόνια. Υπάρχει προοπτική για μια Ευρώπη χωρίς ένα τέτοιο γραφειοκρατικό συγκεντρωτικό βαρίδι σαν την Ε.Ε. της τραπεζοκρατίας και της πολεμικής οικονομίας, χωρίς την πατρωνία του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Μια Ευρώπη με κοινωνική αλληλεγγύη και πραγματική δημοκρατία, με κυρίαρχες χώρες που θα θέσουν σε άλλες βάσεις τη μεταξύ τους συνεργασία, με σεβασμό στον άνθρωπο και τη φύση, και για το ξεπέρασμα του αποικιοκρατικού και ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα της. Μια Ευρώπη με ένα νέο σύμφωνο ειρήνης, και με ευρύτατες αποστρατιωτικοποιημένες και αποπυρηνικοποιημένες ζώνες. Μια νέα διάσταση της Ευρώπης, για τη συνεργασία με όλες τις υπόλοιπες ηπείρους, για την αποτροπή ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου, για ένα διαφορετικό μέλλον. Για μια τέτοια Ευρώπη, χρειάζεται μια πραγματική «δημοκρατική επανάσταση», ένα νέο 1848, μια μεγάλη αλλαγή, ικανή να σαρώσει το αντιδημοκρατικό και μη μεταρρυθμίσιμο ευρωενωσιακό οικοδόμημα, που βρίσκεται σε πολυοργανική κρίση, και να ανοίξει μια άλλη προοπτική ενότητας, αυτονομίας και ειρήνης για την ήπειρο. Θα υπήρχε ειδικός ρόλος για την Ελλάδα σε μια τέτοια πορεία. Αυτός θα περνούσε μέσα από τη διεκδίκηση, στην πράξη, της εθνικής κυριαρχίας και της ουδετερότητας της χώρας. Ένας τέτοιος δρόμος δεν μπορεί να διανοιχθεί από το σημερινό πολιτικό σύστημα, που είναι σημαδεμένο από την εγγενή του υποτέλεια, και υπηρετεί το δυτικό «κόμμα του Πολέμου». Για την προώθηση τέτοιων στόχων στη συγκυρία των ευρωεκλογών, θα χρειαζόταν κάτι παραπάνω από ένα κομματικό ψηφοδέλτιο. Θα είχαμε ανάγκη ένα πραγματικό εγχείρημα, δηλαδή μια πρωτότυπη διαδικασία που να ανακτά τη χαμένη αξιοπιστία της πολιτικής, να πασχίζει να δώσει ζωή σε θεσμούς και δομές μέσα από τις οποίες να εκφράζονται οι ίδιοι οι πολίτες, «εμείς, ο λαός». Δυστυχώς στις σημερινές συνθήκες, πέρα από εξαιρέσεις προσώπων και προθέσεων, δεν αναδεικνύεται κάποια επιλογή για την κάλπη που να πληροί δύο στοιχειώδη κριτήρια: Πρώτον, έναν πολιτικό λόγο και μια στοχοθεσία για τα κρίσιμα ζητήματα που αναφέρθηκαν και, δεύτερον, έναν διαφορετικό τρόπο ύπαρξης και έκφρασης, πέρα από την αυτοαναφορικότητα κομματικών ή προσωποκεντρικών σχηματισμών. Για τον λόγο αυτό, η ΚΟΕ δεν υποστηρίζει κάποιο συγκεκριμένο ψηφοδέλτιο. Καλεί σε μια στάση αποδοκιμασίας των κομμάτων της σημερινής Βουλής, που ευθύνονται για την κατάντια του πολιτικού σκηνικού, με την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη μείωση των ψήφων που θα λάβουν από τους πολίτες. Επενδύει στην οικοδόμηση ενός διαφορετικού εγχειρήματος που θα υπερασπίζεται τα λαϊκά και εθνικά συμφέροντα και θα μπορέσει να εμποδίσει τους σχεδιασμούς των ελίτ και της ολιγαρχίας, για να ανοίξει μια νέα σελίδα για τον λαό και τη χώρα. Αθήνα, 31/5/2024 ΚΟΕ * Το σκίτσο είναι του Peter Schrank