Μὲ σταμάτησαν μεσάνυχτα στὴ γωνία τοῦ δρόμου μου. Ἕνα ἀγόρι συντροφιὰ μὲ ἕνα κορίτσι. Ὁλόδροσα. Φοροῦσαν κάποια στολή. Εἶχαν καὶ ἀπὸ ἕνα πιστόλι κρεμασμένο στὴ ζώνη. Δὲν ξέρω ἂν ἦταν ἀληθινὸ ἢ παιχνίδι. Ἴσως ἦταν Ἀπόκριες. Μακριὰ ἀπὸ τὴν Αὐγὴ ὁ χρόνος ἔχει ἀλλοιωθεῖ στὸ μυαλό μου. Φοροῦσαν μάσκες. Ὄχι ἀποκριάτικες. Τὶς ἄλλες. Ἔμοιαζαν μὲ ἀστυνομικούς. Μπορεῖ νὰ ἦταν καὶ στρατιωτικοί. Δὲν ξεχωρίζω πιὰ τὶς στολές. Κρατήθηκα ὅμως ἀπὸ τὰ νιάτα τους. Μὲ ρώτησαν εὐγενικὰ ἂν ἔχω ταυτότητα. Εἶπα ἀργά, συλλαβιστὰ σχεδόν, τὸ ὀνοματεπώνυμο μαζὶ μὲ τὸ πατρώνυμό μου καὶ τὸν τόπο καταγωγῆς μου καὶ ἔτεινα τὸ χέρι μου. Τὸ ἀπέφυγαν κουνώντας ἀρνητικὰ τὸ κεφάλι. Πρόσεξα τὰ θολὰ γάντια στὰ χέρια τους. Μὲ ρώτησαν γιατί βρίσκομαι ἔξω. Ὑποφέρω ἀπὸ ἀυπνίες, δὲν ἀντέχω τὴ μοναξιά, δικαιολογήθηκα. Μὲ συνόδευσαν στὸν γύρο τοῦ τετραγώνου. Νὰ μὴν ὑπερβαίνουμε τὰ ἑκατὸ μέτρα ἀπὸ τὸ σπίτι, μοῦ συνέστησαν. Περπατοῦσαν μὲ σφριγηλὸ βηματισμὸ λὲς καὶ ἤθελαν νὰ βγοῦν ἀπὸ τὸ σῶμα τους καὶ νὰ τρέξουν. Τοὺς ἀκολουθοῦσα σὰν γυμνοσάλιαγκας ποὺ ἀφήνει πίσω του τὸν ὑμένα τῆς ζωῆς του· ἕνα ἴχνος ποὺ γλείφει ἀνόρεχτα κάποιος περαστικὸς σκύλος. Μὲ ρωτοῦσαν μὲ ἐνδιαφέρον γι’ αὐτοὺς ποὺ λείπουν ἀπὸ τὴ ζωή μου. Γονεῖς, γυναίκα, παιδιά. Τοὺς φιλοξενῶ στὴ σκέψη, ἀπάντησα. Μὲ ρώτησαν ἂν ἤμουν εὐπαθής. Εἶμαι πλέον εὐσυγκίνητος, ἀποκρίθηκα. Ἐνδιαφέρθηκαν γιὰ τὸ ποιός μὲ φροντίζει, λὲς καὶ ἤμουν σχολιαρόπαιδο. Δήλωσα αὐτάρκης, καὶ τοὺς εὐχαρίστησα. Χωρίσαμε μπροστὰ στὸ σπίτι μου. Αὐτὸν τὸν χειμώνα τῆς πανδημίας νιώθω νὰ γερνάω πιὸ γρήγορα ἀπὸ τὴν ταυτότητά μου. ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΡΗΣΤΙΔΗΣ – Αυγή Το βιβλίο στην ΠΟΛΙΤΕΙΑ: https://bit.ly/3STuo0Y Εκδόσεις Κίχλη Kichli Publishing